Schaamte is een hardnekkige traumarespons, die kan voortkomen uit een co-afhankelijke relatie tussen, bijvoorbeeld, een ouder en een kind. Het zorgt ervoor dat je geen flauw idee hebt wat je mooi vindt of wat je eigen verlangens zijn, omdat je altijd bezig bent geweest je af te stemmen op de wensen van de ander. De gedachte dat je iets zou mógen willen dat losstaat van de ander, roept schaamte op – je bent het niet waard. Die tendens: het samenvloeien van twee willen, of eigenlijk het manifesteren van één wil in twee lichamen, heb ik willen laten zien in mijn debuutroman 'Raaf'.

 

Mijn hoofdpersonage Raaf is een vijftienjarige jongen die alleen met zijn moeder en de hond woont, ergens in een buitenwijk van een nieuwbouwstad. Er zijn wel buitenstaanders in het verhaal - verschillende minnaars van de moeder, een profetische buurman - die de band tussen Raaf en zijn moeder kort op scherp zetten, maar uiteindelijk eindigen ze steeds weer met z’n tweeën. Raaf voelt als geen ander aan wat zijn moeder het liefst zou willen en houdt daarom hun wereld in stand.

​