het herinneren van mijn eigen dromen begon vaag: een gevoel (onrust), een kleur (dieporanje), een setting (een open plek in het bos). meer kon ik me ’s ochtends niet herinneren. langzaam kwamen daar personen, gepersonifieerde dieren of objecten, en dialoog bij. mijn aantekeningen werden steeds langer en steeds specifieker: ik kon tot wel vijf dromen per nacht onthouden.

ik verdiepte me in mijn eigen dromen, mijn eigen thema’s en symbolen, door te kijken welke elementen terug kwamen op welke specifieke momenten in mijn leven (de zee bij veel tumult in mijn emoties; de walvis bij een naderende zwangerschap; het huis als mijn eigen lichaam). Toko-Pa Turner maakte met haar droomwerk veel indruk op me, net als Ariella Daly, bij wie ik de lessen “Dreaming with bees” volgde.

zoals mijn leven mijn dromen in sijpelde, vloeide nu ook mijn dromen terug mijn leven in: ze verschenen in mijn poëzie. en daar hebben ze hun plek gevonden. en daar wil ik jouw dromen ook hun plek geven.